اینها عکسهایی هستند که خودمون گرفتیم. با گوشی موبایل گرفتیم و از آسمون و کهکشان شگفت زده شدیم.
توی شهر نمیشه به آسمون نگاه کرد. آسمون شهر، همیشه تاریکه. ولی وقتی میری روستا، آسمون هم رنگی میشه، ستارهها پر نورتر میشن و کوچک بودن انسان خیلی مشخصتر میشه.
توی روستا، میشه انسانتر باشیم شاید، مهربونتر باشیم شاید، کمتر دل کسی رو بشکنیم شاید، چون فقط کافیه شب که میشه، به بالای سرت نگاه کنی تا یادت بیاد چقدر کوچیکیم، چقدر همه چیز الکیه، چقدر هیچی نیست…
ممنون از سهیل و سیما که این عکسها با ذوق اونها تهیه شد. روستای دوبرجه، جلگه شوقان، خراسان